Yet/im…

Sıcacık evlerimizde çocuklarımızla mutlu mesut yaşar,bir dediklerini iki etmez,

Yedirip içirip  ,besleyip büyütürken…

Hiç kıyamazken gözyaşlarına ..

Duymamışız ağlayan yetim çocuğun hıçkırıklarını…

Üşümüş ellerini hissetmemişiz..

Düşmemiş yolumuz bir yetimler yurduna yada , boynu bükük bir yetimin soğuk yuvasına..

“Eğer kalbinin yumuşamasını istiyorsan
fakiri doyur, yetimin başını okşa!”
İbn-i Hanbel, II, 263, 387

“Müslümanlar içinde en hayırlı ev, kendisine iyilik yapılan bir yetimin bulunduğu evdir. Müslümanlar içinde en kötü ev de kendisine kötülük yapılan bir yetimin bulunduğu evdir.” (İbn-i Mâce, Edeb, 6)

“Bir kimse, Müslümanların arasında bulunan bir yetimi alarak yedirip içirmek üzere evine götürürse, affedilmeyecek bir suç işlemediği takdirde, Allah Teâlâ onu mutlaka cennete koyar.” (Tirmizî, Birr, 14)

“Kim üç yetimi yetiştirir, nafakasını temin ederse, sanki ömrü boyu geceleri namaz kılmış, gündüzleri oruç tutmuş ve sabahtan akşama yalın kılıç Allah yolunda cihad etmiş gibi sevap alır. Keza, ben ve o, şu iki parmak gibi cennette kardeş oluruz” buyurmuş ve ardından şehadet parmağı ile orta parmağını birbirine yapıştırmıştır. (İbn-i Mâce, Edeb, 6)

“Bir kimse sırf Allah rızası için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap vardır…” (İbn-i Hanbel, V, 250)