Sevgili İnsanlar…/Murat Başaran

Geçmişe döndüm…

Yaşayıp –veya yaşadığımı zannedip- “hatıralar” bodrumuna kaldırdığım günlere ve o günlerin geçtiği mekanlara…

İzbe sokaklar, ağır akşamüstleri, yorgun rüzgarlar…

Tozlanmış, solmuş, sessiz ve iğreti…

Yaşanmış günler ve mekanlar…

***

İşte saklambaç oyunlarında bulutları bile çınlattığımız sokak…

Mavi gökyüzünün altında, güneşin sıcaklığında, çığlık çığlığa koşturduğumuz…

Ana kucağım; çocukluk sokağım…

Ama şimdi boş…

Şimdi karanlık…

Şimdi kaskatı…

***

İşte lise…

Şairdim ve şairdik…

Gençtik…

Her şeyden geçtik…

Yürümeyi, bakmayı, yanmayı ve yakmayı öğrendik…

Aşık olduk; vatan kurtardık…

Heyecandık…

Şimdi yıkıldı yıkılacak bir harabe; rüyasını bitirmiş ve ölmeye uyanmış…

***

Ve cadde…

Bir zamanlar yaşadığımız hayatın nabzı gibi atan…

Sonra şehrin “kenar”ında kalan…

Havasını yeni arterlere; yeni alışkanlıklara kaptıran cadde…

Üstünde, kapıları kapalı dükkanlarıyla…

Fırını, berberi, kitapçısı vs…

Şimdi kasvetli…

Şimdi alış-verişsiz…

Sessiz…

***

Geçmişe döndüm…

Yaşadığım… Yaşadığımı zannettiğim mekanlara…

İçim karardı; bunaldım…

Bir zamanlar nasıl yaşamışım…

***

Ve anladım…

Kurumuş bir kabuktan ibaretti dolaştığım dekor…

İçindeki insanlardı “yaşamak”…

Sevdiklerim ve sevemediklerimle…

Sesim, rengim, sevincim ve heyecanım…

İnsanlar…

***

Ve anladım…

Aradığım onlardı…

Onları bulup dolaşmalıydım geçmişi…

Yarınım onlar olmalıydı…

Sevdiklerim ve sevemediklerimle…