Bazen Yazmak İstemez İnsan

Bazen yazmak istemez insan;
Kelimelerin taşıyamayacağı ağırlıklar olduğunu düşünür. Cümle
kuramaz, kurar kurar bozar. Hiçbir cümlenin tam olarak doğru anlamı
veremiyeceği kanaati yerleşir içine, her nedense.

Bazen yazmak istemez insan;
Konuşmak istemez, söyleyeceği her şeyi teker teker susmak ister.
Suskunluğa sığdıracaklarının, sözlerle; boş sayfayla ifade
edeceklerinin, yazıyla heba olmasından korkar.

Bazen yazmak istemez insan,
Düşünüp içine atmanın, susup içinde saklamanın, söylemeyip sır
olarak saklamanın daha doğru olduguna inanmaya başlar.

Bazen yazmak istemez insan;
Parmakları ile bilgisayarın klavyesi, kalemi tutan eli ile kağıt
arasında bir yabancılık keşfeder. Harflerin yerini ve şeklini unutur
bir süre.

Bazen yazmak istemez insan;
Oturup başını öne eğmek, kalkıp yürümek, derin bir nefes almak,
olamayacağı yerlerde olduğunu düşlemek, hayaller kurup ütopyalar
üretmek ister.

Bazen yazmak istemez insan;
Önüne bir kağıt alıp karalamak ister. Bu çizgilerin içinden anlamlı
sözlerin daha çok çıkacağı duygusuna kapılır. Hiçbir şey düşünmeden
yürüşe vardığı yerin, yazdıklarıyla vardığı yerden daha güvenli
olacağı fikri dolaşır beyninde.

Bazen yazmak istemez insan;
Kalemi kırmak, kağıdı yırtmak, bilgisayarı devirmek, tüm mesajları
silmek ister bazen. Susmak ister, yorulmak, dağılıp paramparça olmak
ister. Büyük bir yorgunlukla derin bir uykuya dalmak, derin bir
susuzlukla, kana kana sular içmek, dağılıp paramparça olup yeni
baştan dirilmek ister.

Bazen yazmak istemez insan;
Geçecektir, herkes gibi olacaktır. Treni kaçıracak, istasyonda tek
başına kalakalacaktır. Geçecektir.

Bazen yazmak istemez o kadar…